Το κόστος κλήσης των καταναλωτών προς Κέντρα Εξυπηρέτησης Πελατών μετά την πώληση δεν επιτρέπεται να υπερβαίνει το κόστος της συνήθους τηλεφωνικής συνδιάλεξης.
Αυτό αναφέρεται στην Προδικαστική Απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ (έβδομο τμήμα) της 2ας Μαρτίου 2017 στην υπόθεση C- 568/2015, όπως αναφέρει το Ευρωπαϊκό Κέντρο Προστασίας Καταναλωτή Ελλάδας.
Συγκεκριμένα ζητήθηκε από το Δικαστήριο να ερμηνεύσει το άρθρο 21 εδ. β΄ της Οδηγίας 2011/83/ΕΕ, σύμφωνα με το οποίο «Τα κράτη μέλη οφείλουν να μεριμνήσουν ώστε όταν ο έμπορος χρησιμοποιεί τηλεφωνική γραμμή για τηλεφωνική επικοινωνία μαζί του σχετικά με τις συναπτόμενες συμβάσεις, ο καταναλωτής —τη στιγμή που επικοινωνεί με τον έμπορο— δεν υποχρεούται να πληρώσει παραπάνω από τη βασική τιμή χρέωσης. Το πρώτο εδάφιο ισχύει με την επιφύλαξη του δικαιώματος των παροχών των τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών να επιβάλλουν χρέωση για αυτές τις κλήσεις».
Κατά την Προδικαστική Απόφαση του Δικαστηρίου ο όρος «βασική τιμή χρέωσης», κατά το άρθρο 21 της οδηγίας 2011/83/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου για τις εξ αποστάσεως ή εκτός εμπορικού καταστήματος συμβάσεις, πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι το κόστος μιας κλήσεως η οποία αφορά συναπτόμενες συμβάσεις και πραγματοποιείται προς διατηρούμενη από έμπορο τηλεφωνική γραμμή υποστήριξης δεν μπορεί να υπερβαίνει το κόστος κλήσεως προς συνήθη γεωγραφικό αριθμό σταθερής τηλεφωνίας ή προς συνήθη αριθμό κινητής τηλεφωνίας. Στο μέτρο που το όριο αυτό τηρείται, το κατά πόσον ο οικείος έμπορος πραγματοποιεί κέρδη από την ως άνω τηλεφωνική γραμμή υποστήριξης δεν ασκεί επιρροή. Υψηλότερη χρέωση από τη βασική θα μπορούσε να αποτρέψει τους καταναλωτές από το να χρησιμοποιήσουν μια τηλεφωνική γραμμή υποστήριξης, προκειμένου να λάβουν πληροφορίες σχετικά με τις συναπτόμενες συμβάσεις ή προκειμένου να ασκήσουν τα δικαιώματά τους ιδίως σχετικά με την εγγύηση ή την υπαναχώρηση.
στο 