‘Αρθρο του Χαράλαμπου Γκότση *
Είναι αλήθεια, ότι αν προσπαθήσει κανείς να δει το πρόβλημα της χώρας, μέσα από τις εξελίξεις του τελευταίου διμήνου, δύσκολα θα διακρίνει σε ποια κατεύθυνση κινείται το όλο θέμα. Στην εποχή των μνημονίων τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Οι δανειστές παρουσίαζαν ένα πρόγραμμα, οι κυβερνήσεις προσπαθούσαν να μειώσουν τις αρνητικές επιδράσεις, ξεκινούσαν κάποιες συζητήσεις και στο τέλος υπέγραφαν αυτά που ήθελαν οι πρώτοι.
Μετά τη συμφωνία όμως της 20/2 τα πράγματα άλλαξαν. Άλλαξαν; Γιατί στα χαρτιά πράγματι στη συμφωνία προβλέπεται η χρησιμοποίηση της «δυνατής ευελιξίας» για την αντικατάσταση των περιοριστικών μέτρων λιτότητας με μια δέσμη μεταρρυθμίσεων, η οποία από τη μια δεν θα έχει υφεσιακό χαρακτήρα και από την άλλη θα προάγει μια διατηρήσιμη ανάπτυξη.
Στην πραγματικότητα οι δανειστές μας από την πρώτη στιγμή δεν πίστεψαν στη συμφωνία. Άρχισαν να την αμφισβητούν, αφού μιλώντας για μεταρρυθμίσεις είχαν στο μυαλό τους δημοσιονομικές προσαρμογές. Έτσι, επιμένουν για την κάλυψη του όποιου δημοσιονομικού κενού, αλλά και τη δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος, αρχικά σε κάθε είδους φορολογική αφαίμαξη, που λειτουργεί υφεσιακά, αλλά και στην υλοποίηση των ψηφισθέντων νόμων για τη μείωση των επικουρικών συντάξεων που δρουν και αντικοινωνικά.
Αυτά απαιτούνται, για να συνεχίσουν να παρέχουν ρευστότητα στην ελληνική οικονομία, όχι βέβαια για να ανακάμψει, αλλά για να συντηρείται σε μια λανθάνουσα κατάσταση και να μην οδηγηθεί σε οργανωμένη ή άτακτη χρεοκοπία.
Τελικά, όλα δείχνουν ότι θα καταλήξουμε σε μια συμφωνία, έντιμη ή επώδυνη. Το ερώτημα όμως παραμένει. Έχουν κατανοήσει οι δανειστές μας, ότι αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι μια μεγάλη, οριστική αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά και η οικονομική της ενίσχυση για να ανακάμψει;
Πιστεύει κανείς από αυτούς που αποφασίζουν, ότι η Ελλάδα θα μπορέσει να καταβάλλει ποτέ 90 δις σε χρεολύσια και τόκους την περίοδο 2015-2020 και 201 δις τη δεκαετία 2021-2030, χωρίς να προηγηθεί μια γενναία αναδιάρθρωση;
Από την άλλη, είναι δυνατό να ανακάμψει μια οικονομία και να πετύχει υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, που έχει ανάγκη, με ένα τραπεζικό σύστημα πνιγμένο στα κόκκινα δάνεια, αποστραγγισμένο από καταθέσεις και με βασικό σκοπό μόνο την επιβίωσή του; Οι ελληνικές επιχειρήσεις έχουν άμεση ανάγκη μόνο για κεφάλαια κίνησης 6-10 δις, ενώ για τα επόμενα 5 χρόνια λείπουν από την οικονομία επενδύσεις περί τα 40 δις.
Σ’αυτούς τους δύο βασικούς στόχους θα πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας και να δώσουμε τη μάχη και όχι σε περιθωριακά θέματα, όπως αν θα αυξηθεί ο ΦΠΑ κατά 7% στη Μύκονο και τη Σαντορίνη.
* Ο Χαράλαμπος Γκότσης είναι Καθηγητής Οικονομικών Πανεπιστημίου Πειραιώς
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Realnews»
στο 