Την ανάγκη να ληφθούν πρωτοβουλίες στους άξονες ανταγωνιστικότητας, ενέργειας, συνοχής και άμυνας επεσήμανε σήμερα ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Κωστής Χατζηδάκης μιλώντας στην εκδήλωση «Olympia Dialogues with Josef Ackermann».
Αναλυτικά, σύμφωνα με τον κ. Χατζηδάκη αυτές είναι οι εξής:
1. Τόνωση της ανταγωνιστικότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας, με «οδηγό» τις εκθέσεις Letta και Draghi «ώστε να κλείσουμε το χάσμα που μας χωρίζει από τους βασικούς μας εμπορικούς εταίρους και να δημιουργήσουμε μια βάση σταθερής και βιώσιμης ανάπτυξης». Ο κ. Χατζηδάκης στάθηκε ιδιαίτερα σε 3 σημεία:
- Εμβάθυνση της κοινής αγοράς, με άρση των εμποδίων και μείωση του διοικητικού βάρους,
- Προώθηση της ένωσης κεφαλαιαγορών – ώστε να πάψουν ευρωπαϊκές καινοτόμες επιχειρήσεις να μεταφέρουν την έδρα τους στις ΗΠΑ, επειδή δυσκολεύονται να βρουν χρηματοδότηση και,
- Ολοκλήρωση της Τραπεζικής Ένωσης με τη θέσπιση πανευρωπαϊκού συστήματος εγγύησης καταθέσεων.
2. Υιοθέτηση πιο αποτελεσματικών κοινών ευρωπαϊκών πολιτικών στον τομέα της ενέργειας με επενδύσεις στα δίκτυα, πραγματική ενοποίηση της ευρωπαϊκής ενεργειακής αγοράς και νέα προσέγγιση στην πράσινη μετάβαση, «η οποία να εξισορροπεί την ανάγκη για μείωση των εκπομπών με την προστασία της ευρωπαϊκής βιομηχανίας και τη διασφάλιση προσιτών τιμών ενέργειας για τους πολίτες». Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης επανέλαβε επίσης την πρόταση του πρωθυπουργού για παροχή μεγαλύτερης ελευθερίας σε κάθε χώρα να επιλέγει τους τρόπους με τους οποίους θα επιτύχει τελικά τους ενεργειακούς στόχους που έχουν συναφθεί μακροπρόθεσμα μέχρι το 2050.
3. Διατήρηση της πολιτικής συνοχής ως κεντρικού πυλώνα της ευρωπαϊκής ενοποίησης. «Συνοχή και ανταγωνιστικότητα δεν είναι αντικρουόμενοι στόχοι. Είναι συμπληρωματικοί», ανέφερε ο κ. Χατζηδάκης και πρόσθεσε: «Μπορεί να τα πάμε εξαιρετικά καλά στην καινοτομία, στις επενδύσεις, στην πράσινη και ψηφιακή μετάβαση. Αν όμως οι διεθνείς αγορές κλείσουν για τα ευρωπαϊκά προϊόντα — και αυτή είναι μια πιθανότητα που δεν ελέγχουμε πλήρως — τότε οι προσπάθειές μας κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς αντίκρισμα. Σε αυτό το περιβάλλον, η ύπαρξη μιας ισχυρής και εύρωστης εσωτερικής αγοράς είναι η καλύτερη ασπίδα. Αυτό είναι κάτι που μπορούμε να επηρεάσουμε, ενισχύοντας το διαθέσιμο εισόδημα των καταναλωτών. Και η πολιτική συνοχής αποτελεί ισχυρό εργαλείο προς αυτή την κατεύθυνση».
4. Ενίσχυση της ευρωπαϊκής άμυνας, που δεν αποτελεί πλέον πολυτέλεια, αλλά άμεση και επιτακτική ανάγκη. «Το Σχέδιο ReArm Europe είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση», ανέφερε ο κ. Χατζηδάκης. «Δεν αρκεί όμως απλώς να κάνουμε περισσότερες επενδύσεις στην άμυνα. Θα πρέπει επίσης να προχωρήσουμε σε μια ενιαία αμυντική βιομηχανική πολιτική. Τα χρήματα από το νέο κοινό Ταμείο για την Άμυνα θα πρέπει να πηγαίνουν σε ευρωπαϊκές εταιρείες».
«Χρειάζεται», κατέληξε ο κ. Χατζηδάκης, «οι πολιτικές ηγεσίες να εμπνεύσουν και να πείσουν. Να λάβουν υπόψη τους τις ανησυχίες, αλλά να διαμορφώσουν, πέρα από φοβικά σύνδρομα, πολιτικές που θα χτίσουν για όλους τους Ευρωπαίους πολίτες ένα καλύτερο αύριο. Να κάνουν σαφές πως η πρόοδος ενός μόνο κράτους δεν αρκεί, αν υπονομεύεται από διαρθρωτικές αδυναμίες και προβλήματα σταθερότητας σε όλα τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη. Να εξηγήσουν, όσο πιο απλά γίνεται, τη ζημιά που προκαλούν οι μικρές ενδοευρωπαϊκές διαμάχες, και την προστιθέμενη αξία του μαζί. Να μεταδώσουν την αίσθηση του επείγοντος και της ιστορικότητας των στιγμών. Ο Jean Monnet περιμένει ακόμα μια φορά να δικαιωθεί. Πρέπει όμως εμείς να τον βοηθήσουμε. Το αξίζει η Ευρώπη, το αξίζουν τα παιδιά μας», υπογράμμισε .
Για την Ευρώπη
Και συνέχισε λέγοντας πως «η Ευρώπη καλείται σήμερα να αποδείξει ότι συνειδητοποιεί το μέγεθος και το βάρος των κρίσεων που αντιμετωπίζει. Οι πιέσεις στην οικονομία, την ανταγωνιστικότητα και την ασφάλειά μας και η ολοένα αυξανόμενη δυσπιστία ορισμένων πολιτών, δεν αφήνουν περιθώρια για αδράνεια. Κάθε καθυστέρηση — είτε από ιδεολογικές παρωπίδες είτε από πολιτική δειλία — θα ήταν ιστορικό λάθος».
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης σημείωσε ότι ενώ η Ευρώπη πλεονεκτεί αναντίρρητα στις πολιτικές ελευθερίες και στο κοινωνικό κράτος, ωστόσο οι ευρωπαίοι τα θεωρούν δεδομένα και αμφισβητούν ολοένα και περισσότερο τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα και τη διαδικασία της ευρωπαϊκής οικοδόμησης. «Για αυτό», τόνισε, «και η άνοδος του ευρωσκεπτικισμού – που συνδέεται με την αίσθηση αποξένωσης των πολιτών από τις ευρωπαϊκές διαδικασίες και την αίσθηση ότι η ΕΕ αδυνατεί να ανταποκριθεί αποτελεσματικά στις καθημερινές ανησυχίες των ανθρώπων. Αμφισβητείται δηλαδή η ενωμένη Ευρώπη ακόμη στους τομείς που αναντίρρητα πλεονεκτεί!».
«Στο οικονομικό πεδίο, η ήπειρός μας πιέζεται ασφυκτικά ανάμεσα στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Κίνα. Υστερούμε σε τομείς-κλειδιά, όπως η καινοτομία, η παραγωγικότητα και οι επενδύσεις. Η απουσία ισχυρού κεντρικού συντονισμού, μας εμποδίζει να μεταφράσουμε το συνολικό μας μέγεθος σε πραγματική οικονομική ισχύ. Η πράσινη μετάβαση —στην οποία η Ευρώπη ορθώς ηγείται σε παγκόσμιο επίπεδο— μας φέρνει αντιμέτωπους με τον κίνδυνο μεταφοράς παραγωγικών δραστηριοτήτων σε τρίτες χώρες. Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έδειξε, με τον πιο σκληρό τρόπο, ότι το μέρισμα ασφαλείας που απολάμβανε η Ευρώπη στη μεταψυχροπολεμική εποχή δεν υπάρχει πια», ανέφερε.
στο 