Η Ελλάδα δεν θα είναι η μόνη χαμένη από ένα «διαζύγιο» με την Ευρωζώνη, αναφέρει ο σύμβουλος της Allianz, M. Ελ Εριάν, σε άρθρο του στους Financial Times, ο οποίος βλέπει η «συμβίωση» των δύο μερών να διανύει περίοδο ψυχρότητας.
Σε περίπτωση που δεν επιτευχθεί κάποιο θαύμα συμφιλίωσης, θα πρέπει οι δύο πλευρές να διευθετήσουν πέντε βασικά ζητήματα:
Πρώτον, σε περίπτωση που καταλήξουν σε διαζύγιο, είναι όλο και πιο πιθανό, οι δύο πλευρές να είναι σε χειρότερη οικονομική κατάσταση, τουλάχιστον αρχικά.
Σε ένα πιθανό “Grexit”, η Ελλάδα θα χάσει την πρόσβασή της σε ένα φάσμα ευρωπαϊκών οικονομικών πολιτικών, με την πιο σημαντική την άμεση χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μέσω του προγράμματος επείγουσας παροχής ρευστότητας.
Από την πλευρά τους, οι ευρωπαϊκές χώρες και οι περιφερειακοί τους θεσμοί δεν θα έχουν άλλη επιλογή από το να επωμιστούν την απώλεια μιας σοβαρής απαξίωσης των απαιτήσεών τους για την Ελλάδα.
Δεύτερον, τα «παιδιά» βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο και θα πρέπει να προστατεύονται.
Έχοντας ήδη πληγεί από την οικονομική ύφεση και την αναταραχή στις χρηματοπιστωτικές αγορές, οι Έλληνες πολίτες θα βιώσουν τώρα μια μεγάλη εξαθλίωση.
Οι αναταραχές θα γίνουν αισθητές αρχικά στους πολίτες και σε άλλες χώρες της ζώνης του ευρώ, κυρίως μέσω του υψηλού κόστους δανεισμού των περιφερειακών χωρών, όπως η Κύπρος, η Ιρλανδία, η Ιταλία, η Πορτογαλία και η Ισπανία.
Τρίτον, οι φίλοι και των δύο πλευρών θα διχαστούν.
Αυτό θα ήταν σίγουρα η περίπτωση των περιφερειακών οικονομιών.
Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα θα είναι για εκείνες τις χώρες που θα έπρεπε να «καταπιούν το πικρό ποτήρι στο γάμο της Ευρωζώνης».
Τέταρτον, οι ανακατατάξεις θα είναι μέρος ενός δυσάρεστου και δημόσιου παιχνιδιού επίρριψης ευθυνών.
Πέμπτον, ακόμη και μετά από ένα διαζύγιο, τα δύο μέρη δεν θα έχουν άλλη επιλογή από το να μείνουν συνδεδεμένοι με τρόπους που θα πρέπει να είναι προς όφελος και των δύο.
Λαμβάνοντας υπόψη τους εμπορικούς δεσμούς, η Ελλάδα θα πρέπει να συνεργαστεί με την Ευρώπη για να βρει έναν τρόπο να παραμείνει μέλος της ευρύτερης Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αυτό θα ήταν προς το συμφέρον των ευρωπαίων εταίρων, καθώς θα μπορούν να αντιμετωπίσουν τις ενδεχόμενες παράπλευρες απώλειες, συμπεριλαμβανομένης και μιας στενότερης σύνδεσης ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Ρωσία.
Τέλος, οι ενδιάμεσοι είναι απίθανο να ανταπεξέλθουν από αυτήν την δοκιμασία.
Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για το ΔΝΤ, που επεδίωξε να είναι ένας έντιμος διαμεσολαβητής και οικονομικά υποστηρικτής στο πλαίσιο της τεράστιας πολιτικής πίεσης και των μεταβαλλόμενων συμμαχιών.
στο 