«Εκ πρώτης όψεως φαίνεται παράλογο ένας Γερμανός υπουργός Οικονομικών να αμφισβητεί την ανεξαρτησία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και να ξεκινάει μια δυναμική καμπάνια κατά των αρνητικών επιτοκίων. Αλλά υπάρχουν κίνητρα πίσω από αυτό – όχι καλά κίνητρα, αλλά αρκετά ισχυρά», αναφέρει σε άρθρο του στους Financial Times ο αρθρογράφος Wolfgang Munchau και σημειώνει:
«Καλώς ή κακώς, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε βλέπει τις πολιτικές της ΕΚΤ ως μια επίθεση στο γερμανικό οικονομικό μοντέλο, το οποίο εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την βιωσιμότητα του ιδιαίτερου τραπεζικού συστήματος της χώρας. Οπότε δεν πρόκειται για μια φιλοσοφική διαφωνία για τους στόχους της νομισματικής πολιτικής. Είναι κάτι που έχει να κάνει με τα χρήματα και μόνο με αυτά και τις τεράστιες απώλειες για τα τοπικά ταμιευτήρια (Sparkassen) και τις μικρές συνεταιριστικές τράπεζες.
«Τα επιχειρηματικά μοντέλα των γερμανικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων βασίζονται στην παρουσία θετικών ονομαστικών επιτοκίων. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο σημείωσε στην τελευταία του έκθεση για την Χρηματοπιστωτική Σταθερότητα πως τα προ φόρων κέρδη των γερμανικών και πορτογαλικών τραπεζών επηρεάζονται περισσότερο από τα αρνητικά επιτόκια», εξηγεί ο Wolfgang Munchau και συμπληρώνει:
«Οι γερμανικές ασφαλιστικές είναι και αυτές ευάλωτες. Πρέπει να εγγυηθούν μια ελάχιστη απόδοση, η οποία αυτή την στιγμή είναι 1,25% το χρόνο. Αυτό είναι δύσκολο να επιτευχθεί όταν η απόδοση του γερμανικού 10ετους κρατικού ομολόγου είναι μόλις 0,13%. Η Γερμανία και η Σουηδία είναι οι δύο χώρες της Ε.Ε. όπου οι ασφαλιστικές αντιμετωπίζουν την μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στα επιτόκια της αγοράς και τα εγγυημένα επιτόκια».
Και καταλήγει: «Συνειδητοποιεί κανείς πόσο παράδοξη είναι η προσπάθεια να επηρεαστεί η νομισματική πολιτική για να προστατευτούν τα συμφέροντα του χρηματοπιστωτικού τομέα. ΟΙ Γερμανοί πραγματικά φαίνεται να κάνουν το αντίθετο από αυτό που πρέπει. Δεν μπορούν απλά να αλλάξουν τα επιχειρηματικά μοντέλα των τραπεζών και των ασφαλιστικών;
Η απάντηση είναι πως δεν μπορούν, τουλάχιστον στην πράξη. Η εφαρμογή μιας τέτοιας αλλαγής θα απαιτούσε μια μάλλον αδύνατη συμμαχία ομοσπονδιακών και περιφερειακών θεσμών και θα πήγαινε ενάντια σε εγκατεστημένα συμφέροντα. Πολλές γερμανικές εταιρείες βασίζονται στην φιλική τοπική τράπεζα για να λάβουν εύκολα πίστωση. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκεί έξω που θα μπορούσε να καλύψει το κενό βραχυπρόθεσμα.
Οι γερμανικές αγορές εταιρικών ομολόγων δεν είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένες, όπως και η αγορά επιχειρηματικών κεφαλαίων (venture capital). Η Γερμανία έπρεπε να είχε μεταρρυθμίσει τον τραπεζικό τομέα δεκαετίες πριν, αλλά η πολιτική πίεση δεν το επέτρεψε».
στο 